O tym, czym jest terapia daremna, z jakimi wiąże się ona trudnościami, a także jaka jest rola pielęgniarki w jej prowadzeniu opowiada w rozmowie z Julią Koźlik prof. dr hab. n. med. Łukasz Krzych.

Rozwój medycyny, w tym postęp w leczeniu pacjentów kardiologicznych, neurologicznych czy onkologicznych, to ogromna szansa na wydłużenie ich życia. Znaczenie ma także jednoczesny rozwój technik dostępnych na oddziale intensywnej terapii (OIT), których zadaniem jest podtrzymywanie narządów niewydolnych. Często jednak nawet zastosowanie tychże technik może okazać się niewystarczające, by doprowadzić do poprawy stanu klinicznego pacjenta. W takiej sytuacji kontynuowanie intensywnej terapii nazywane jest terapią daremną, której wykonawcami bardzo często są także pielęgniarki.

Terapia daremna – przedłużanie ludzkiego cierpienia czy ratowanie życia pomimo braku szans na powodzenie?

Bardzo trudny i wręcz niewdzięczny temat – merytorycznie, etycznie, społecznie i medialnie. W zasadzie jest on trudny w każdym innym aspekcie, o którym pomyślimy. Po pierwsze dlatego, że ludzie go nie rozumieją. Ani pacjenci, ani ich rodziny, ani sam personel medyczny. Dlatego zwykło się przyjmować, że o tak trudnych sprawach nie będziemy rozmawiać. Takie zamiatanie śmieci pod dywan. Rozmawiać warto, a nawet trzeba. Dodatkowo pojawiają się niezrozumiałe oskarżenia o próby eutanazji biernej czy czynnej. Po drugie, chorzy, którzy jeszcze dwadzieścia, nawet dziesięć lat temu nie mieliby szans na przeżycie, dziś stają w obliczu przewlekłości terapii. Intensywna terapia, którą kieruję, stoi na bardzo wysokim poziomie. Dysponujemy wiedzą, doświadczeniem, sprzętem. Ale czasem mylimy pojęcie wyleczenia z zaleczeniem. Wydaje mi się, że we współczesnej medycynie stanęliśmy pod ścianą. Sami siebie zapędziliśmy w ślepy zaułek. Choć to sprzeczne z logiką, potrafimy protezować utracone narządy, mając często świadomość, że ich funkcja nigdy nie wróci. I czemu to robimy?

Przeczytaj cały artykuł: